وقتی برگه اعزام به خدمتم را در دست داشتم، خانواده ام می ترسیدن. مخصوصا دایی جانم. چرا ترس؟ میگید: سربازی سخته دیگه. این که آره ولی ترس اونها از شناختی که به من داشتن بود. محمد آدم یه دنده با تفکر است. اگه کاری بدونه اشتباست بدون تعارف میگه و انجام نمیده. می ترسیدن داخل آموزشی با درجه داری بحث کنم و برام مشکل درست بشه ولی الحمدلله مشکلی پیش نه اومد و الان منتظرم تا پست در خونه را بزند و کارت پایان خدمتم را با احترام تحویلم دهد :)
ولی الان خانواده از چیز دیگه ای از من می ترسند، از عاشق شدنم. محمد پسری که بچه های محل نمی دونند وجود خارجی دارد. عاشق شده است. چطور پسری که به جز برای خرید نان حوالی ساعت شش بعدازظهر از خانه میزد بیرون و حدود ساعت ۱۸:۲۰ بر می گشت، حال دلباخته دختری شده است. داخل ۲۰ دقیقه! اما عشق من ربطی به نانوایی ندارد. عشق من حتی اهل استانم نیست.
جالب کنم موضوع رو براتون؟ یک بلاگر است. سه سال است که همدیگر را دنبال می کنیم و من آخر در هفده آبان سال هزارسیصد نودوهشت ساعت دو بامداد گفتم: دوستت دارم. همه چیز داشت خوب پیش می رفت تا خانواده ام مخالفت کردن و بعد زنگ به مادرش زدن که معذرت می خواهیم و بهتره همه چیز رو تموم کنیم. آن زمان برای دومین بار لال شدم. حالم خراب شد نه آوار شد. اول برای محدثه که می دانستم چه کشیده و بعد برای خودم چون استقلالم زیر سوال رفته بود. می خواستم برخورد کنم با خانواده ام اما ترجیح دادم سکوت کنم. ولی بعد از ظهر ضربه نهایی به من زده شد با کلی اتهام! روزی پر التهابی بود، خودم رو تنها میدیدم. حس کردم محدثه پشتم رو خالی کرده. یه واکنش بد و زود نشون دادم، محدثه رو دروغگو خطاب کردم. ولی او اومد و بهم گفت حرفهای که مادرش گفت من زدم ولی من نزدم! به مادرش حق میدم ولی با احساساتم بازی کرد. پشیمان، شرمسار از رفتاری که با محدثه داشتم. برگشت ولی برای خداحافظی. هر جور بود نگهش داشتم ولی مشخصه ازم دلخوره.
نمی دونم چکار کنم که باور کنه واقعا دوستش دارم و دیگه اون آدم نیستم. من حتی بیشتر از هر روز که میگذره دوستش دارم.
دوستت دارم بیشتر از ماهی به آب
دوستت دارم بیشتر از پرنده به پرواز
دوستت دارم بیشتر از مخلوق به خالقش
دوستت دارم بیشتر از هر دوست داشتنی دیگری
اگر از دوستان دنبال کننده من باشید می دانید سوشیانت چقد کم درد و دل می کنه پس برایم دعا کنید :)
درباره این سایت